Flashback, een nieuwe plek.

Wat een jaar, 2020. In mijn hoofd ga ik na wat er allemaal is gebeurd. Zoveel dat ik zelfs twijfel of wel echt allemaal in dit jaar was. En toch, het paste allemaal precies. Het was een jaar met vele herkansingen om mijn eigen ‘aardigheden’ opnieuw onder de loep te nemen..

Onbetwist de meest impactvolle gebeurtenis van 2020 was de komst van Corona en de aankoop van een nieuwe woning voor ons gezin. Hoewel Corona en een nieuw huis niets met elkaar te maken heeft, lieten beiden mij mijn plek verstevigen. Beiden brachten me: opwinding, verwarring, angst, geluk, onzekerheden, stress en trots. Dankzij mijn kennis en ervaring in bewustwordingsprocessen én gewaarwording stelde ik me de volgende vragen: Waarom ervaar ik dit zo? Waar komt het vandaan? Draagt het bij? Wat wil ik? Om vervolgens mijn favoriete fase van het proces in te stappen: experimenteren met het anders doen! Niet alleen reflecteren, maar vooral gewoon doen. Telkens om weer een beetje meer te groeien als mens, als coach. Ik neem je even mee naar een klein voorbeeld, maar oh zo exemplarisch.

Daar stonden we dan, plotseling, althans zo voelde het, in ons toekomstige huis. Met een gevoel van een soort ontwaken uit een gedempt verlangen. Waarbij ik het herken dat ik mijn verlangen langzaam maar zeker naar de achtergrond breng voor de rust in het grotere geheel. Bij het indelen van het huis kies ik mijn coaching ruimte aan de achterkant van het huis. Een prima ruimte in de schaduwkant van het huis. Ik ben dankbaar dat ik een eigen ruimte krijg! De prachtige hal wordt toebedeeld voor het gemak van de kinderen. Het wordt een fietsenhal, zoals dat gebruikelijk is bij een stadswoning. En dan na een paar dagen word ik mijn eigen gevoel gewaar. Iets knaagt. Ik verlang naar waardering voor mijn onbaatzuchtige keuze om de achterkamer als werkkamer te nemen zonder prachtige elementen zoals die wel in elke andere ruimte aanwezig is. Ik ken dit fenomeen en weet ook waar het toe leidt. Genoegen nemen met minder zodat de ander zich beter voelt, leidt uiteindelijk tot ongenoegen voor mezelf. Ik besluit; dit is een moment om mijn plek in te nemen. Bijna beschaamd, geef ik aan dat ik het liefst mijn ruimte in de hal maak, met prachtige haard en aan de voorkant van het huis, in het licht. Ik voel me schuldig dat mijn hernieuwde keuze ongemak teweeg brengt voor anderen. Ik voel me schuldig dat ik de mooie binnenkomst van de hal tenietdoe. Onzin natuurlijk, zegt mijn verstand. Maar zo ken ik mijn plek van vroeger, niet zeggen wat ik eigenlijk wil en voel. Schikken naar het grotere systeem, uit liefde voor mijn ouders. Maar dat was vroeger, nu in dit huis, in mijn eigen gezin, in mijn volwassen systeem, sta ik samen met mijn man voor keuzes. Ik hoef niet naar de achterkamer om daar in de schaduw te staan. Ik ga ervoor en bespreek de ommezwaai met mijn man. En wat denk je... We zien het allebei voor ons, een coaching ruimte meteen bij binnenkomst, aan de voorkant van het huis, in het licht! Ik glunder als een klein kind op volwassen benen.

Herken je iets van mijn blog in jezelf? Laat het me weten en wie weet, komen we in gesprek op mijn nieuwe plek.

Liefs

‍

NB: Je ‘plek’ kennen en weten welke taak daarbij hoort is een systemisch principe. Een gezin, een team, een organisatie, elke vorm van ‘bij elkaar horen’ is een systeem en binnen dat systeem heeft iedereen een plek. Zicht krijgen op welke plek je inneemt vraagt reflectie en echt kijken naar hóe je op een situatie reageert. Als je met regelmaat kijkt naar je eigen handelen, met welke emoties en vanuit welke plek je dat doet, geeft het je een eerlijke houvast voor een fijner leven. Zonder gedoe.

‍